taka ja

Oglądnęłam ostatnio w głowie swoje życie. Krótkie. Długie. Zależy dla kogo. Zależy jak patrzeć. Ciekawie było przestudiować etapy rozwoju stylu, gustu, zainteresowań. Każdy z nich owocował nową ja lub, jak to woli, kolejnym poziomem mnie lub zawartością mnie we mnie. 

Lata 90-te to moje lata młodzieńcze. Mam te kilkanaście lat, odkryty brzuch, plakaty Janet Jackson na ścianach, zaczytuję się w Musierowicz, którą wówczas uznaję za buntowniczkę (?!). Wystawanie grupkami pod klatkami lub na klatkach schodowych, pierwsze zauroczenie, trzymanie za rękę, dyskoteki w lokalnym domu kultury. Niewiele mam, niewiele się dzieje, ale nie jest nudno. Bez względu na wiek, wszyscy wtedy raczkowaliśmy.

Średnia szkoła. Martensy, po które jechałam pociągiem z rodzicami do Wrocławia, skórzana kurtka z lumpeksu, znajomi 'z poglądami', pierwszy papieros, Cobain, Tokarczuk, Gretkowska, Nin, Miller, Świetlicki, wypieki na twarzy, zespół wokalny i chór, który, tak na marginesie, był wtedy super cool. Pierwsze wiersze, ba, nawet pokątnie wydany z koleżankami tomik poezji/prozy. Sprzeczki z rodzicami (choć buntu nastoletniego, takiego z prawdziwego zdarzenia, raczej u mnie nie było). Fajnie wspominam te cztery lata...

Studia. Rok dwa tysiące plus... Nauka. Praca. Nauka. Praca. Nauka. Praca. Miłość. Wakacje. Tanie. Na strychu, bez łazienki. Nad polskim morzem. Cudowne. 

Miłość. Zaręczyny. W parku. Uczyliśmy się do kolokwium. Miałam kapelusz, bo bardzo grzało słońce. 

Wakacje. Włochy po raz pierwszy. Zapachy. Podróże. Lenistwo. 

Miłość. Ślub. Trzy lata tylko my. Kolacje. Muzyka. Znajomi. Wtedy byłam najbardziej nieokreślona. Na głowie modny wówczas baleyage. Plastikowa biżuteria. Natłok faktur, wzorów, długości, stylów. Niezdecydowanie? Poszukiwania? Muzyka? Różna. Książki. Biografie, wywiady rzeki. Dom, mieszkanie? Swoje, własne, w kolorach prosto z filmu o Fridzie Kahlo. Szukałam...

Dziecko numer jeden. Dziewczynka. Wszyscy mówią: teraz zobaczycie? Co mamy zobaczyć? Nie wiemy. Zosia ma 8 lat. Jest fajna, pomysłowa, kreatywna, wygadana. Ostatnio pani w szkole, chyba nieco z pretensją, powiedziała, że bywa ironiczna...Nasza Zośka.

Miłko - niedźwiadek, dziecko numer dwa ma nieco ponad rok (nie cierpię kiedy ludzie podają wiek dzieci w miesiącach: 26 miesięcy...MA DWA LATA DO CHOLERY!) Uwielbia muzykę i tarte jabłka z biszkoptami. 

Chyba nie widzimy tego, co nam przepowiadano, czyli jak sądzę zero własnego życia, koniec wolności i innego tego typu bzdety. Owszem chwilami jesteśmy zmęczeni, ale dzieci śpią w nocy, lubią z nami jeździć w różne miejsca, chorują przeciętnie-często (jedna ospa za nami, czekamy na kolejną). Są uśmiechnięte, szczęśliwe. A to, obok zdrowia, najważniejsze. 

Ja dziś? Chyba najbliżej tego, do czego podświadomie dążyłam. Krótkie (obecnie bardzo krótkie) włosy. Bo łatwo, bo szybko? pytają. Też. Bo się taką lubię, to przede wszystkim. W szafie też zmiany. Zrobiłam przegląd i sprzedałam dwie trzecie jej zawartości. Za pieniądze ze sprzedaży kupiliśmy dwie porządne walizki. Do podróżowania. W szafie pozostała czerń, biel, szarości i kilka kolorowych egzemplarzy, które kocham i zawsze będę kochać. Ostatnio pojawiło się u mnie zamiłowanie do kimona, więc kupiłam kilka i nie ukrywam, że jest to coś dla mnie. Zen? Na pewno, pomimo kolorów idealnie wpisują się w filozofię minimalizmu. Do biżuterii zawsze miałam słabość. Po mamie. Teraz jednak inwestuję w wyjątkową i dobrej jakości, plus kilka egzemplarzy vintage (mama, babcia). Torebki to już inna historia. Czy raczej choroba... Dom/mieszkanie jest taki, o jakim zawsze marzyliśmy. Miejsca na tyle dużo, że każdy ma swój kat, swoje miejsce na ziemi, ale wystarczająco 'mało', aby nazwać go przytulnym. Eklektyczny, ale przemyślany. Jakość, nie ilość. Bez zbędnych przedmiotów i bibelotów. Raczej zgodnie z hashtagiem 'i decorate with books." Jasno, przestronnie, mało mebli, dużo książek, dużo zdjęć i kilka ważnych dla nas drobiazgów. Nasze. 

Pokochałam kryminały, biografie pozostały, wróciła poezja. Muzyka z lat młodzieńczych, szkoły średniej przeplata się z fajną muzyka instrumentalną, nieco jazzu. Pojawiły się winyle i ten przyjemny szum podczas ich słuchania. 

Gotuję. Kaligrafuję. Fotografuję. Czasem rysuję. 

Dzieci poznają świat. Przez nas. Przez siebie samych. Z nami. Same. 

A my? Marzymy. Razem. O czym? Nie powiem.  

foch

Obrażają się tylko głupcy i służba. Zasłyszane, podglądnięte, ukradzione. Trafne. Nie obrażam się. Nigdy. Wkurzam. Wkurwiam nawet, (Pardon my French) ale nigdy nie obrażam. Nie rozumiem obrażalskich i ich uporu w traceniu chwil w życiu. Nigdy nie rozumiałam cichych dni w małżeństwach znajomych i tych w rodzinie. Wolę się solidnie pokłócić i długo godzić. Szkoda czasu na ciszę, mająca pozornie na celu uzmysłowić potencjalnemu winnemu co powiedział, czego nie powiedział, co zrobił lub czego nie zrobił, miał zrobić, zapomniał zrobić... Kłócenie się jest dobre. Potrzebne. Oczyszcza, wyjaśnia, reguluje. Mówimy oczywiście o niewinnych małych kłótniach spowodowanych tak zwanym 'złym dniem,' pierdołami w pracy, bólem głowy, itp. pod przykrywką pretensji o opróżnianie zmywarki. Spokojnie. To normalne. Nie chodzi o wyżywanie się na partnerze/partnerce, raczej o zdrowe oczyszczenie atmosfery, później szczere przeprosiny i śmiech na końcu. Obrażanie się, ciche dni, nieodzywanie się, izolowanie zamyka w kokonach, z których z każdym dniem coraz trudniej się wydostać. Zerwanie plastra w postaci sprzeczki z zasady pomaga. Banalne. Oczywiste. Prawdziwe.

pytam/nie odpowiadam

Na świecie jest tyle pytań bez odpowiedzi. Tyle niewiadomych, tyle znaków zapytania. Myślę o tych zagadkach od czasu do czasu, po czym przeganiam je jak natrętną muchę. Pytania typu: kim jestem? dokąd zmierzam? to jedne z tych poważniejszych, filozoficznych, tych, na które raczej szybko nie znajdziemy odpowiedzi. Są jeszcze te głupie, czasem pozornie durne, codzienne, męczące. Dlaczego sąsiad tak krzyczy na tę ładną, drobną sąsiadkę, bo ona mówi do niego normalnie, a nawet spokojnie, zwłaszcza kiedy on krzyczy? Dlaczego ona nie krzyczy do niego, zwłaszcza kiedy on krzyczy? Dlaczego jak krzyknie to potem jest długa cisza? Dlaczego nazajutrz przeważnie mają imprezę?Dlaczego często nie mamy ciut więcej czasu na sprawy pozornie nieważne, i zazwyczaj wtedy kiedy go najbardziej potrzebujemy; na lekarza, badania, na uśmiech do siebie samego przy kawie rano kiedy nikt nie widzi albo do lustra z pastą do zębów w ustach? Dlaczego nie mamy czasu na porządny odpoczynek, taki z wyłączoną głową, taki, który podziała jak kompres na zestresowany mózg? Dlaczego tak nie lubię tej Pani, która stoi przed mną w kolejce lub tego pana idącego naprzeciw? Przecież ich nie znam. Nic mi nie zrobili, a mogą być i na pewno są wspaniałymi ludźmi. Wkurzają mnie jak mało co i kto, i to wszystko tylko po to, aby za kilka dni uśmiechać się do nich i zaproponować potrzymanie drzwi w sklepie? Dlaczego ludzie zaręczają, że ich pies nie ugryzie, a kot nie podrapie? Przecież nie mogą tego wiedzieć. Czasami ja mam ochotę kogoś ugryźć lub podrapać, więc nie zapewniam. Dlaczego irytują mnie dzieci innych, a swoje kocham nad życie i poszłabym za nie na tortury bez chwili zastanowienia...? Dlaczego nie potrafimy być szczerzy i kłamiemy, jak twierdzą naukowcy w zdecydowanej większości spraw, tych ważnych i tych zupełnie nieważnych?Non stop łżemy, sąsiadowi, przyjaciołom, rodzinie. Bo się boimy, bo się wstydzimy, bo coś ukrywamy, bo nie chcemy być osądzani. Dlaczego osądzamy? Przecież nie wiemy co się dzieje w czyimś życiu. Może ma na nosie te pieprzone okulary słoneczne, choć pada, bo ma chore oczy; może ta 'durna' matka zdecydowała się w środku lata założyć dziecku nauszniki zimowe, bo jest poważnie chore? Może gówno wiemy...? Może za dużo pytamy...? A może za mało...? Na świecie jest tyle pytań bez odpowiedzi. Pytamy, a jakbyśmy coraz głupsi byli...

/drzewa jako minimalistyczny element stanu mojego umysłu/

Urodził się Miłko, a ja zapragnęłam lasu. Mężczyzna ma spłodzić syna, zbudować dom i posadzić drzewo, a to ja rodząc chłopaka zamachałabym siekierką, sadziłabym rośliny, drzewa i kwiaty. Ostatnio niewiele mi trzeba. Nie, nie jestem jedną z tych "nawiedzonych" matek (tu przepraszam wszystkie "nawiedzone"), które piorą pieluchy w orzechach i jedzą soję zamiast...wszystkiego. Jestem minimalistką, co okazało się być, według mojego researchu bardzo szerokim pojęciem. Jestem minimalistką w znaczeniu życia z tym, co mi potrzebne i co sprawia mi radość. Pojęcie minimalizmu jest często źle pojmowane. Inaczej, nie ma jasno określonego terminu, mimo iż internet zasypie nas zdjęciami pustych, białych mieszkań w stylu, a jakże, "skandynawskim", życiem bez książek, zdjęć na ścianach, za to z jedną chochlą i dwoma widelcami. Okazuje się, że każdy tworzy swój minimalizm i owszem wiąże się on z ograniczeniem do...minimum, pozbyciem się tego, co zbędne i zagraca przestrzeń i umysł, ale każdy tworzy go po swojemu. Mój minimalizm to względnie zdrowe jedzenie, plus jeden dzień z chipsami, piwem, winem, tłustymi, prawdziwymi lodami, deserem i czekoladą. Mój minimalizm to proste, raczej monochromatyczne ubrania, najchętniej z naturalnych tkanin. W domu mam to, co jest albo funkcjonalne albo ładne. Uściślijmy, ładne dla mnie i mojej rodziny. Dla mnie moje miejsce to przestrzeń, gdzie mam to, czego potrzebuję, to, co chcę mieć i, och, jak mi z tym dobrze.

A wracając do lasu...Kiedyś wyłącznie "urban jungle" było moim miejscem odpoczynku. Obecnie jadąc samochodem obok kilku drzew mam ochotę wyskoczyć z auta i przytulić się do pnia. Oszalałam. Chyba dorastam. Dojrzewam. Starzeję się. Jak drzewa.

chłopiec czy dziewczynka?

Kiedy urodziłam Zosię ludzie zadawali mi trzy pytania: czy karmię piersią? (karmiłam), czy dziecko 'drze się' w nocy ('drze się', 'wydziera', 'krzyczy', nigdy zwyczajne 'płacze' i owszem Zosia płakała przez jakieś dwa tygodnie, ponieważ miała kolkę, potem była nadzwyczaj spokojnym dzieckiem, które dawało rodzicom pospać w nocy, nie spała natomiast praktycznie wcale w ciągu dnia) oraz, moje ulubione, czy wróciłam już do 'swojej wagi'? (pytanie padało już kilka dni po porodzie...). Moje odpowiedzi zależały od mojego nastroju, skalą sympatii, jaką darzyłam daną osobę i najważniejsze, stopniem zażyłości. Generalnie reagowałam słodkim uśmiechem i zmianą tematu, czasem następowało lakoniczne "tak/nie bardzo/jeszcze nie" aż do, najbardziej adekwatnego, niestety wykrzyczanego wyłącznie w myślach, "odpieprz się". Co ludzi bierze na takie pytania? Pomijam fakt, że są nudne i osobiste, najgorsze jest to, że po nich najczęściej następuje krótszy lub dłuższy wywód wyższości karmienia piersią nad sztucznym mlekiem lub odwrotnie, wygodą karmienia butelką nad onieśmielaniem ludzi gołym cycem; noszeniem i kołysaniem lub nie noszeniem i nie kołysaniem płaczącego dziecka oraz utrzymywaniem diety matki karmiącej ("zupełnie bez sensu, i tak będzie mieć kolkę"/"jedz wyłącznie gotowane pulpety z niesolonym kartoflem i 'pośną' marchewką"). Potakiwałam uprzejmie.
Miłko w wielu aspektach życia jest podobny do Zofki; śpi w nocy, słabo sypia w dzień, jest pogodny, aczkolwiek charakterny, lubi jeść. W ciąży z małym M. pytania słyszałam podobne, lecz jako 'doświadczona' mama chyba lepiej sobie radziłam z ludźmi i ich reakcjami (to przy Miłku zapytano mnie "czy to z in vitro?" - znak czasu chyba - na co szczęka opadła mi z hukiem na ziemię).
Podczas każdej z ciąż zawsze byłam przygotowana na serię pod tytułem: "który to miesiąc?," "jak się czujesz?", "chłopiec czy dziewczynka?" i choć wszystkie trzy pytania wynikały przeważnie z uprzejmości, troski, zdrowego zainteresowania, rzucało mną kiedy padało, niestety dość częste: "a co byś wolała: chłopca czy dziewczynkę?", po czym na moje krótkie "obojętnie" słyszałam: "a co masz w domu?" Czy my rozmawiamy o zwierzątku domowym, serwisie do kawy, koncercie życzeń? Nigdy nie myślałam jakiej płci dziecko wolałabym. Owszem, miałam przeczucia, które prawdę powiedziawszy, wcale się nie potwierdziły, ale nie myślałam jak to pięknie byłoby czesać dziewuszkę czy kopać piłkę z chłopaczkiem. Chcieliśmy mieć dzieci. Zdrowe, rumiane, pulchniutkie bobaski. Los zdecydował, że mamy córkę i syna. "Parka", mówią, "udało się Wam." Gratulacje dla nas, bo jak byłoby dwóch chłopaków, do menopauzy pytano by mnie kiedy postaramy się o dziewczynkę, podobnież z przeciwną płcią. Teraz może unikniemy pytań o trzecie, choć i takie już padało. Ale co? I tak przecież połasiliśmy się na pięćset plus...

z lekka grafomański tekst o naturze

Kiedyś wolałam zgiełk i hałas wielkich miast. Wolałam ludzi, tłumy, śmiechy, rozmowy. Zamykałam oczy i chłonęłam gwar. Obecnie jest to znośne chyba tylko wyłącznie we Włoszech. Tamtejszy zgiełk ma w sobie coś uroczego i, może to kwestia pięknego, melodyjnego języka, przyjemnie pieszczącego. 

Teraz wybieram ciszę. Wybieram szum w uszach. Wybieram głuszę. Nie chciałabym mieszkać na wsi. To nie ja. Wolałabym mieć swoje miejsce na wsi, nad morzem, oceanem. Mały drewniany domek w lesie, a blisko wody, do którego mogłabym uciec z bliskimi. To byłoby to. Mimo, iż moim żywiołem jest ponoć ziemia, wybieram wodę, fale i wielki błękit. Nad morzem nawet najbrzydsza pogoda jest piękna, nawet jak leje i wieje jest ładnie, jest fotogenicznie. Bryza budzi i daje energię, jakiej miasto nigdy nie da. Wiatr uspokaja. Słońce przyjemnie muska i wypełnia ciepłą energią. Zapachy wydają się intensywniejsze. Morskie powietrze otula nas jak lekka chusta, dając jednocześnie chłód i ciepło. Niebo jest bardziej błękitne. Słońce przyjemniej gładzi skórę. Wiatr bardziej chłodzi. Szum fal układa idealne tło do rozmów, przytulań, spojrzeń...

Chwilowo wolę towarzystwo fal, koron drzew, pni i puchu chmur. Przepraszam.

wróciłam.

Lubię selfie. Lubię robić selfie i lubię ludzi, którzy je robią. Nie wstydzę się tego. Lubię fotografować. Różnie mi to wychodzi, ale to lubię. Lubię dokumentować swoje życie. Lubię media społecznościowe. Poznałam tam mnóstwo wspaniałych, inspirujących, niesamowicie utalentowanych ludzi. Poznałam ich nawet więcej tam niż w życiu 'realnym'. Lubię gotować. Różnie mi to wychodzi, ale to lubię. Kuchnia polska trochę mnie mierzi (ale: pierogi, kopytka, gołąbki i bigos mojej mamy ubóstwiam, że o pasztecie nie wspomnę). Wolę rolować sushi, miksować ciecierzycę i dusić młody szpinak. Lubię eksperymenty w kuchni, a pojawienie się nowego członka rodziny zmieniło mnie nie na żarty i wieczorne przygotowywanie domowej granoli czy krojenie chipsów kukurydzianych jest dla mnie super relaksem. Lubię duże miasta. Lubię ich energię, chaos, gwar, kolory. Uwielbiam Berlin. Większość moich znajomych dziwi ten fakt, a ja Berlin po prostu kocham. I to bardziej jego wschodnią brzydko-piękną część. Lubię też wieś. Raczej polubiłam wieś, ponieważ chcę, aby mój półroczny synek popatrzył na krowę i powdychał inne powietrze niż to, które zapewnia nam pobliska huta. Lubię zdrową żywność. Nie chodzi o produkty light ani fit, chodzi o jajka od pewnej pani, której kury są szczęśliwe i zdrowe, o produkty, które zawierają w sobie 'jedzenie', a nie związki chemiczne, sztuczne barwniki i polepszacze smaku. Lubię rosół bez magi. Lubię książki, gdzie trzeba myśleć, gdzie nie podają rozwiązań. Lubię książki, które bawią, ale w mądry, inteligentny sposób. Lubię podróże. Lubię jechać zarówno do pobliskiego Myśliborza jak i do Toskanii czy planowanego na przyszły rok Tokio. Lubię sprzątać, choć ludzie słysząc to albo stukają się w czoło albo patrzą na mnie jak na istotę co najmniej niestabilną emocjonalnie. Lubię być sama (no dobra, sama w moim przypadku to sama plus berbeć w bujaczku przy mojej nodze). Bycie samemu jest niezwykle inspirujące. Wymyślam nowe dania, wpisy i zdjęcia, myślę o rzeczach, które chcę, o rzeczach, których już nie chcę, zmieniam wystrój mieszkania, planuję podróże, projekty, marzę...Czasem nie robię nic, czyli piję kawę, gapię się za okno, gapimy się z Miłkiem (wcześniej wspomnianym berbeciem) na siebie, macham sobie nogą siedząc na kanapie...Lubię być z ludźmi, ale tych jest niewiele. Lubię słuchać ludzi mądrych (od głupich staram się stronić). Lubię ludzi, od których się uczę, którzy wiedzą coś, czego ja nie wiem. Lubię kawiarnie. Lubię ich gwar, stukanie filiżankami, syczenie ekspresu (jestem poważnie uzależniona od kawy). Lubię obserwować ludzi w kawiarniach, co robią, jak wyglądają. Lubię ciepło. Lubię słońce i piękną pogodę, ale również ciepły koc w domu, zimą. Lubię być niemalowana, ale muszę mieć świeży manicure i hennę na brwiach. Lubię nosić okulary. Lubię biżuterię, ale ostatnio nie mogę jej znieść na sobie. Lubię perfumy, ale ostatnio nie mogę ich znieść na sobie. Lubię buty na szpilce, ale nie nosiłam ich prawie rok. Lubię jak ktoś żartuje, ale nie lubię żartownisiów-bawidamków. Lubię latać samolotem, ale zawsze się boję, że spadniemy. Lubię lotniska i mogę na nich siedzieć godzinami. Lubię moje życie, bo jest moje.

Nie lubię narzekania.