podejście przedmiotowe

Jestem materialistką. Zupełnie nieskromnie i bezpośrednio przyznaję się do, bywa bałwochwalczej, miłości do rzeczy. Kiedyś zagorzała kolekcjonerka niezliczonej ilości przedmiotów różnorakiego typu; od znaczków począwszy, poprzez pluszowe misie, bransoletki, na aniołach skończywszy (kolekcja tych ostatnich nadal istnieje i "spoczywa w pokoju" na półce piwnicznej), dziś posiadaczka kilku rzeczy o wartości sentymentalnej, materialnej, użytkowej. Nie jest tajemnicą, iż od dawna wykazywałam pewne predyspozycje obsesyjno-kompulsywne: nadmierna dbałość o porządek, w otoczeniu swoim i innych; (do tej pory śmiejemy się z D. na myśl o dniu, kiedy, jeszcze jako jego dziewczyna, posprzątałam wszystkie szuflady w jego biurku); potrzeba symetrii we wnętrzu oraz, coś co zaobserwowałam ostatnio, chęć kupowania wszystkiego parami, od jogurtów w sklepie poczynając na świecznikach kończąc. Dla D. urocze, dla reszty rodziny zabawne i anegdotyczne. Ogólnie często kwitowane wywróceniem oczu i/lub uśmiechem. Kolekcji torebek nie wliczam, ponieważ takową posiada dziewięćdziesiąt procent populacji kobiet i byłby to fenomen porównywalny do kolekcjonowania na przykład marchewek. W każdym bądź razie (to właśnie ten moment, gdzie angielskie "anyway" pasuje jak ulał), obecnie również lubię "mieć". Bardziej wolę "być" uprzedzając pytania i domysły, ale "mieć" również lubię, ba, uwielbiam. Z tą jednak różnicą, iż teraz moja przestrzeń jest odgracona, oczyszczona, możnaby rzec. Dotyczy to zarówno ubrań, jak i przedmiotów dekoracyjnych i użytkowych. Niezbędne minimum ze szczyptą sentymentalizmu. Wyeliminowałam zbędne elementy, a jeśli coś kupuję to jest to albo powalająco piękne albo pożyteczne albo designersko-jakościowo-profesjonalno wybitne. Lubię patrzeć na piękne przedmioty, otaczać się atrakcyjnymi rzeczami, podziwiać je i cieszyć się posiadaniem czegoś dla mnie ważnego. Dziś zbieram albumy z pracami fotografów oraz kilka przedmiotów, o których marzyłam od dawna, na których dostępność czekałam lub które uważam za "kultowe", zauważyłam również, że mam dość pokaźną kolekcję książek kucharskich, ale to, przyznam, nie było zamierzone i wynikło raczej z chęci rozwoju w zakresie umiejętności kulinarnych, których to rozwijanie bardzo polubiłam. Zen w głowie i otoczeniu sprzyja pracy, odpoczynkowi, a wybredny dobór przedmiotów związanych z estetyką otoczenia daje wrażenie uporządkowania w sensie dosłownym i metaficznym, o mniejszej potrzebie ścierania kurzu nie wspomnę. Mówi się, że porządek na biurku, czy w mieszkaniu oznacza porządek w życiu i coś w tym chyba jest, choć znam przykłady, które są zaprzeczeniem tej reguły, a poza tym według "prawa Richarda", zaliczanego do uzupełniających praw "ukochanego" Murphy'ego, "jeśli posiadasz coś dostatecznie długo, możesz to wyrzucić, jeśli coś wyrzucisz, od razu będziesz tego potrzebować." I broń Boże analogiom do perfekcyjnej pani domu. Wolę mieć etykietkę nieszkodliwej dziwaczki z zaburzenami obsesyjno-kompulsywnymi niż perfekcyjnej sprzątaczko-układaczki.

piechotą

Spłonęło mi auto. Nie ma tragedii, samochód zajął się ogniem od stojącego obok śmietnika. Ubezpieczyciel się spisał, służby lokalne również. Tyle. Negatywną stroną sytuacji jest fakt, iż w środku zimy zostałam bez auta i codziennie na piechotę wracamy z Z. z przedszkola. Dni szczególnie  wietrzne, mokre, ogólnie nieprzyjazne pieszym zwyciężamy z pomocą taksówek i zaprzyjaźnionych, zmotoryzowanych mam. Jako niepoprawna optymistka staram się odnaleźć pozytywne aspekty obecnego stanu;  w drodze do przedszkola słucham muzyki na słuchawkach, których nie używałam od lat, więcej chodzę, co całościowo służy i ciału i duchowi, odkryłam w sobie już dawno zapomniane uczucie empatii dla pieszych, doceniam piękno zakątków mojego miasta... Kilka dni temu skręciwszy w złą uliczkę spotkałam się z dziwnym, niepokojącym, zatrważającym wręcz "przedstawieniem." Naprzeciw mnie szedł kilkunastoletni chłopiec, uśmiechając się zawadiacko, machał rękami, odwracał mówiąc coś do kogoś, w końcu stanął i pochylił zanosząc się wręcz od śmiechu. Po chwili dostrzegłam, że nie jest sam. W tyle stał jego kolega, nieco wyższy i  bardziej poważny. Również uśmiechał się szeroko, ale nie okazywał emocji w aż tak egzaltowany sposób. Stał prze ogrodzeniu, przy budowie budynku mieszkalnego. Przy ogrodzeniu znajdowała się budka dla pracowników budowy. Była to jedna z tych blaszanych struktur w kolorze jasnej szarości, gdzie pracownicy/inżynierowie mogli spędzić przerwę w pracy. Mijając wyższego chłopca, zwolniłam, chcąc zobaczyć co rozbawiło obydwu młodzieńców. To, co ujrzałam spowodowało, że przeszły mnie dreszcze. Chłopiec stojący przy ogrodzeniu, obok budki, robił zdjęcia gołębiowi powieszonemu na wysokim na trzydzieści centymetrów patyku. Gołąb zwisał smutno z głową przechyloną na bok i otwartym dziobem. Pióra powiewały na jednym ze skrzydeł, oczy błyszczały. Popatrzyłam na chłopca, pstrykał zdjęcia telefonem komórkowym i chichotał cicho. Mniejszy czekał na niego, nawoływał, zaśmiewając się do łez. Szłam wolno odwracając się raz po raz, zastanawiając się co zrobić. Usłyszałam jak ktoś krzyczy na chłopców. Odwróciłam się po raz ostatni. Zobaczyłam młodzieńców uciekających w popłochu oraz kilkoro ludzi za mną patrzących na panią w średnim wieku. Najwyraźniej to ona zdecydowała się na interwencję. Cała drogę myślałam o tym, co zobaczyłam. Zabity gołąb nigdy nie jest przyjemnym widokiem, szczególnie jeśli ktoś zadał sobie na tyle trudu, aby powiesić go "artystycznie" na patyku, jednak poświęcenie kilku cennych minut własnego życia na sfotografowanie zabitego ptaka lub, co gorsze, samodzielne skonstruowanie owej "instalacji" zakrawa na patologię.  Myśl, która nie dawała mi spokoju to zachowanie chłopców fotografujących finał aktu znęcania się nad stworzeniem, które być może zginęło pod kołami samochodu, a potem z rąk młodego sadysty, może w innych okolicznościach. Ktoś, być może oni, zdecydował się na zaserwowanie przechodniom nieco masakrycznego widoku tudzież dania bezpańskim kotom. Gołąb saute. I co robić potem z takim zdjęciem? Oni wiedzą.